Tijn Zwangerschap

Het afscheid van Tijn

In ‘Het verhaal van Tijn‘ heb ik geschreven hoe de geboorte en het overlijden van Tijn verliepen. Lieve kleine Tijntje, zo gewild en gewenst. En toch moesten we ongeveer 18 uur na zijn geboorte al afscheid van hem nemen. Daar houdt het verhaal natuurlijk niet op. Want wat doe je als je volkomen onverwacht je kindje verliest? Graag wil ik nog vertellen hoe we afscheid hebben genomen van Tijns lichaampje. Ik omschrijf het zo omdat ik nog dagelijks met hem “bezig ben”. Ik wil (en kan) niet geloven dat hij 100% weg is. Lijfelijk is hij niet meer bij ons, maar zijn herinnering draag ik altijd bij me. Net zoals ik geloof dat zijn energie er nog is. Vraag me niet om het uit te leggen of te bewijzen, maar zo voelt het voor deze nuchtere IT-er echt!

Enfin, Tijn is op dinsdag 10 april om 22.20 uur officieel overleden. Daarna hebben Daan en ik hem samen met de avondverpleegkundige gewassen en verzorgd. We hebben hem mooie kleertjes aangedaan en met zijn knuffelkonijn in zijn mandje gelegd. Hij zou de nacht doorbrengen in een koelcel omdat de volgende dag obductie op hem uitgevoerd zou worden. We hadden dit afgesproken omdat de artsen niet konden achterhalen wat de bloeding in zijn hersenen veroorzaakt heeft. Met het oog op een (hopelijk) nieuwe zwangerschap willen we een genetische oorzaak, zoals een stollingsziekte, uitsluiten. De laatste week van mei hebben we nog een nagesprek in het WKZ en krijgen we de uitslag hiervan te horen. Tot zover het medische gedeelte. Nu terug naar april 2018…

Het was al officieel 11 april toen we klaar waren met het verzorgen van Tijn. We waren allebei kapot moe en moesten van de verpleging gaan slapen. Ik was blij dat ze een slaappil hadden gegeven, want ik herinner me goed dat ik net voordat ik in slaap viel door complete paniek werd overmand. Als ik nu zou gaan slapen was de dag echt voorbij. Dan was alles echt. Dat kon niet! Gelukkig deed de medicatie enkele minuten later z’n werk en viel ik in een diepe slaap. Jammer genoeg duurde dat niet lang. Rond 5.30 uur werd ik weer wakker en moest ik ontzettend huilen. Het is super hard en confronterend om in een ziekenhuisbed wakker te worden, met een platte buik, terwijl je hoopt dat alles niet waar was. De verpleging wist me te kalmeren en bracht Tijntje naar me toe. Hoewel hij voor het eerst helemaal koud was, was het heel fijn om hem weer te zien en aan te raken. Mijn mooie mannetje. Ik weet nog goed dat ik naar hem zat te kijken en naar Daan, die nog naast me lag te slapen. Tijn leek erg op zijn papa. Ik kon niet meer slapen, heb Tijn na een uur weer naar de koeling laten brengen en ben wat mensen gaan app’en. Tijd om mensen op de hoogte te gaan stellen van ons grote verdriet.

Rond 11.00 uur waren Daans ouders en mijn vader & stiefmoeder weer in het WKZ. Net op tijd, want kort daarna kwam de verpleging om ons afscheid te laten nemen van Tijn. Ze ging hem naar het mortuarium van het UMC brengen. Daar zou de obductie uitgevoerd worden. Ze hoopte dat ze hem snel weer op zou kunnen halen. Ik ben blij dat ik er op dat moment niet te veel bij stil heb gestaan dat ze in hem zouden gaan snijden. Want dan had ik hem niet kunnen afgeven, vrees ik. Na dit afscheid zijn wij in de regelmodus gegaan. Ik had het geluk dat ik ooit een uitvaartverzekering had afgesloten. Deze verzekering dekte het overlijden van een kind na 24 weken zwangerschap. Er viel een last van ons schouders want veel spaargeld hebben we niet. Dat was opgegaan aan babyspullen en het opknappen van de kinderkamer. Door het verzekeringsgeld konden we een uitvaartverzorgster uit Vught vragen om ons te helpen. Zij beloofde dezelfde dag nog langs te komen, afhankelijk van hoe laat we thuis waren. Uiteindelijk was dat pas rond 17.00 uur. De obductie duurde langer dan gehoopt. Met Els en Joke (van Els Bakker Uitvaartzorg) bespraken we kort de mogelijkheden omtrent het afscheid van Tijn. Het belangrijkste was echter dat ze twee coolpacks kwamen brengen. Tijn zou tot de begrafenis hier op moeten liggen om zijn lichaampje zo mooi mogelijk te houden. Elke 6 uur moesten we het coolpack verversen en de andere in de diepvries leggen. Konden we toch een paar dagen voor hem zorgen.

Die woensdag hebben we verder niet veel meer gedaan. We waren super moe door alle gebeurtenissen. Daarnaast had ik natuurlijk niet echt lang geslapen. Met behulp van slaapmedicatie heb ik die nacht geprobeerd zoveel mogelijk bij te slapen. We wisten dat donderdag een drukke dag zou worden. Want we moesten zo snel mogelijk alles gaan regelen voor Tijns begrafenis. Dus dat hebben we op donderdag gedaan. Samen met Els en Joke kwamen we tot het afscheid wat voor ons goed voelde: een “vrijdagmiddagborrel” waarop we vrienden en familie de kans gaven afscheid van Tijn te nemen en een begrafenis in heel intieme kring. Alleen onze ouders, mijn (stief)broers en stiefzus en Daans opa’s en oma’s zouden daarbij zijn. Zo konden we het heel persoonlijk maken en op een rustige manier afscheid van ons zoontje nemen. Jeetje, wat zag ik daar op dat moment al tegenop! Het idee dat ik Tijn ging achterlaten op een begraafplaats… Pfff. Gelukkig kon hij begraven worden op de begraafplaats waar mijn opa&oma en neefje begraven liggen. Dat gaf me iets van rust. Zeker toen we op donderdag de plaats van Tijns grafje mochten bepalen. Dicht bij mijn neefje. Dat voelt goed.

We hebben donderdag 12 april verder nog gebruikt om wat mensen te zien (o.a. mijn beste vriendin, een tante en een nicht, mijn broertjes) en veel kaarten te lezen. We kregen zo veel post! Ook kregen we bloemen. Geweldig lief, beide vulden fijn het huis. Dat huis waar we altijd met zijn tweeën gewoond hadden. En wat nu heel leeg leek. Nog steeds voel ik me soms heel alleen. Dat vind ik zo raar, want ik heb het geweldig fijn samen met Daan. Maar het voelt echt alsof er iets ontbreekt. Dat kindje wat ons in juli echt een gezinnetje had moeten maken… Gelukkig had ik daar in die periode niet heel veel tijd om bij stil te staan. Er waren overdag bijna altijd mensen bij ons. Naast onze ouders die ons hielpen hadden we ook kraamzorg. Corrie heeft ons donderdag t/m dinsdag geholpen met de dagelijkse beslommeringen zoals de was. Super fijn want anders was het een grote puinhoop geworden. Daarnaast was ik nog steeds kraamvrouw. Ook al voelde dat niet echt zo.

Vrijdag 13 april werd een drukke dag. ’s Ochtends kwam de broer van Daan afscheid nemen van Tijn. Daans broer Martijn is lichamelijk en geestelijk gehandicapt. We hebben Tijn naar hem vernoemd. Daarom was dit voor ons een heftig moment. Niet alleen naar onze ouders, maar ook naar Martijn toe voelde ik zo’n schuldgevoel. Ik had hem graag een neefje of nichtje gegeven. Hij zag zo naar ons kindje uit! Het was daarom heel fijn om Tijntje aan Martijn te kunnen laten zien. Een geweldig mooi moment, wat heel fijn verliep. Volgens mij voelt Martijn aan dat het goed is zo. Dat Tijn niet hoeft te lijden. Dat dit zijn levenspad was. Hoe *** wij dat ook vinden. Na dit mooie moment kwam Marjon Zijlstra, de fotografe van onze bruiloft. Eigenlijk zou ik nog een zwangerschapsshoot bij haar hebben. Daarom wilde ik heel graag dat ze een paar foto’s van Tijn zou maken. Dat is gelukt hoor, wat een prachtige foto’s! We staan er als trots gezin op. Daan en ik met ons eerste kindje, ons mooie zoontje. Deze foto’s bewaar ik de rest van mijn leven. Het was een fijne manier om de tijd vol te maken tot de borrel.

 

Vanaf 15.00 tot 18.00 was iedereen welkom. Ik ben sommige mensen (bijna) vergeten uit te nodigen. Het was ook zo hectisch. Daarnaast nodigden we iedereen bij ons thuis uit, dus het moest ook wel passen. We waren opgelucht dat het niet regende want nu konden er ook mensen in de tuin staan. Dat bleek ook wel nodig. Er waren zo veel mensen gekomen om ons mooie mannetje te ontmoeten. Overweldigend. Geweldig mooi en fijn. Het was een mix van verdriet en plezier. Precies zoals we het gewild hadden: We hebben Tijns geboorte en korte leventje gevierd. Met beschuit met muisjes, maar ook met (VEEL) bitterballen en wijn en bier. ’s Avonds zaten we doodmoe op de bank. Met Tijn erbij. Die nacht hebben we het wiegje op onze kamer gezet en heeft Tijn in zijn mandje daarin gelegen. Dit waren zijn laatste uren bij ons en ik wilde hem zo veel mogelijk om me heen hebben.

Toen brak echt de dag van het afscheid aan… Ik wurmde me in een oranje/rood jurkje (paste net!). We hadden laten weten dat het afscheid luchtig wilden houden. Geen zwarte kleding, dat vonden we er niet bij passen. Ook zouden we geen kerkdienst houden. Een kort samenzijn bij ons thuis en daarna het afscheid op de begraafplaats. Thuis gaven we iedereen gelegenheid om Tijn nog even te zien en persoonlijk afscheid van hem te nemen. Daarna hebben Daan en ik Tijn boven, op zijn kamertje, op een mooie manier in zijn mandje ingepakt. Met een fleecedeken om hem heen en mijn bruidssluier om het mandje heen gewikkeld. Op ‘Coldplay – Sky Full Of Stars’ verlieten we ons huis. Daan en ik achterin mijn vaders auto met het mandje op schoot.

Op de begraafplaats hebben we met iedereen rondom Tijns grafje gestaan. Eerst heeft Els iets voorgelezen, daarna heb ik een gedicht voorgelezen. Vervolgens Daans vader een verhaal, Daans moeder een kort gedicht en mijn vader nog een mooi gedicht. Tot slot heb ik Tijn bedankt dat we zijn ouders mogen zijn, dat hij ons een gezinnetje heeft gemaakt en beloofd dat we altijd van hem zullen houden. Toen kwam het allermoeilijkste moment: Het moment dat Daan en ik Tijn in zijn grafje moesten leggen. Ik zag hier zo tegenop. En toen we dit gedaan hadden brak ik. Ik wilde hem daar niet achterlaten. Tijn hoort bij ons te zijn, we houden van hem! Gelukkig had Els bloemetjes geregeld waarmee iedereen Tijns mandje kon afdekken. Als laatste namen Daan en ik afscheid. Met een verdrietig maar tegelijkertijd ook heel liefdevol gevoel liepen we de begraafplaats af. Ons kereltje heeft een geweldig mooie plaatsje gekregen. Het afscheid was perfect, precies zoals wij wilden.

 

Bij ons thuis hebben we met Daans ouders en mijn vader&stiefmoeder een fles champagne geopend die ik van mijn moeder had gekregen. Zo kon zij er ook een beetje bij zijn. We hebben met ons zessen geproost. Op het leven, op de dood, op de liefde die we voelden. Met champagne en bitterballen vierden we de heftigste tijd van ons leven. Dankbaar voor het mooie afscheid, verdrietig omdat we Tijn maar zo kort bij ons mochten hebben en enigszins angstig voor de toekomst. Later die zaterdag zijn Daan en ik nog even bij Tijn wezen kijken. Zijn grafje lag er prachtig bij. Toen we thuis kwamen zijn we ingestort op de bank en hebben de rest van de dag tv gekeken. Moe, kapot, leeg. We konden niks meer. *overlevingsmodus uit*

Merel Damhuis

Momblog met 'n rouw randje. Ik overpeins te veel en slaap te weinig. Moeder van Tijn* '18, Else ‘19 en Hidde ‘20. Vrouw van Daan.

Gerelateerde berichten...

1 reactie

  1. Maarten van Roessel zegt:

    Mooi verhaal Merel. Heftig. Jullie hebben het goed gedaan zo. Sterkte met de verdere verwerking.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *