Ritme. Een update.

Vorige week schreef ik een blog (Ritme… Is ver te zoeken) over ons ritme. Of eigenlijk het gebrek aan. Het leek me fijn om iets van ritme te hebben, zeker wanneer Else naar de kinderopvang zal gaan. En ik moet er echt aan geloven: Dit is over precies twee weken. Vanaf 15 juli moet ik weer 3 dagen per week (maandag, dinsdag en woensdag) op mijn werk zijn…
Enfin. Ritme dus. Hoe bak je dat er nou ineens in? Naar aanleiding van mijn post kreeg ik veel tips. Succesverhalen van lieve mama’s. Of juist de tip om iets níet te doen. Dank jullie wel. Maar zoveel mama’s, zoveel kindjes heb ik wel gemerkt. Want wat bij de een werkt werkt bij de ander absoluut niet. Vandaar dat ik ga vertellen wat ik de afgelopen dagen met Else heb gedaan en hoe me dit bevalt.

Ten eerste had ik al enige tijd geleden het boek ‘Baby in een droomritme’ van Stephanie Molenaar – Lampe besteld. Dat ben ik nu ook maar echt gaan lezen. Had ik dat maar eerder gedaan ? Want hoewel ik Else honderd procent wil volgen en absoluut géén slaaptraining ga doen, miste ik de handvatten om dit goed te doen. De slaapsignalen van Else negeerde ik waardoor ze veel te moe werd. Vervolgens kwam ze dan niet meer in slaap. Gevolg: gefrustreerde baby. Dus mijn eerste stap was de slaapsignalen van Else te zien en te volgen. Handig daarbij vond ik om te weten dat een baby van 2 tot 4 maanden maximaal 90 minuten wakker zal zijn. Nu let ik dus op dat ik haar naar boven breng zodra ze begint te gapen. Dan doe ik boven haar slaapzakje aan en leg ik haar in bed. Vanwege de warmte zijn de rolluiken op onze slaapkamer dicht, dus het is daar goed donker. Op deze manier slaapt ze best goed. Gisteren heeft ze zo meerdere slaapjes gedaan over de dag heen!

De slaapsignalen van Else negeerde ik waardoor ze veel te moe werd. Vervolgens kwam ze dan niet meer in slaap. Gevolg: gefrustreerde baby.

Wat ik niet doe: Haar (lang) laten huilen. En dan echt huilen, niet jengelen of mopperen. Ik weet dat het best even kan, maar IK kan het niet. Voel me dan zó schuldig. Dus mocht ze huilen dan probeer ik haar te troosten. Gelukkig is dat tot nu toe nog niet vaak voorgekomen. Zaterdag twee keer en ik heb het idee dat het toen door de hitte kwam. Ook houd ik geen slaaptijden aan. Als ze wakker is, is ze wakker. Ik ga er niet bij het eerste kikje heen maar houd haar dan wel in de gaten. Ik heb namelijk gemerkt dat ze na een slaapcyclus van 45 minuten vaak even kort wakker is en dan weer zelf verder slaapt. Als ik haar dus te snel uit bed haal dan verstoor ik juist haar slaap. Daarom wacht ik tot ik echt het idee heb dat ze klaarwakker is en/of honger heeft.

Het klinkt allemaal super logisch en gemakkelijk als ik het zo schrijf maar dat is het niet hoor. Zo goed als het gisteren ging, zo moeilijk ging het deze middag. Vandaar dat ik nog na 10 uur ’s avonds deze blog zit af te typen. Want daar zag ik vanmiddag echt geen mogelijkheid toe. Het blijft een proces van vallen en opstaan. Ik leer continu van ons lieve regenboogkindje. Soms tot mijn frustratie, maar meestal tot mijn geluk. Toch zou ik willen dat ik eerder in ‘Droomritme’ had gelezen. Dan had ik Else waarschijnlijk net iets beter begrepen en haar een hoop frustratie kunnen besparen. Want oververmoeid zijn is echt niet leuk.