Hoi! Leuk dat je op mijn site terecht bent gekomen. Graag stel ik me even aan je voor, dat maakt het wel zo persoonlijk 🙂
Ik ben Merel Damhuis, 31 jaar oud (nog tot 5 maart 2019) en sinds september 2017 getrouwd met Daan. We wonen samen met onze poes Moos in het dorp Vught, onder ‘s-Hertogenbosch. In april 2018 zijn we ouders geworden van ons eerste kindje: Zoontje Tijn. Jammer genoeg was dit veel te vroeg, ik ben bevallen met 26 weken zwangerschap, en heeft Tijn dit niet overleefd. Om met dit verlies om te kunnen gaan en om de herinneringen aan Tijn levend te houden ben ik na zijn overlijden begonnen met schrijven. Vooral op Instagram en later ook op deze site.
In augustus kwamen we erachter dat ik weer zwanger was (geheimpje, ik wist het door een heftige migraine-aanval beschreven in deze Instagram post). Hartstikke gewenst dus we konden ons geluk niet op! Jammer genoeg bleek zwanger-zijn wel wat zwaarder voor me dan verwacht en gehoopt. Er kwam een heleboel angst en verdriet boven. Vooral angst om dit kindje weer te verliezen. Nu ik 27 weken zwanger ben en ik de termijn van Tijn gehaald heb is deze angst gelukkig iets minder. Maar ik zal pas opgelucht kunnen ademen als we Kleine, de “werknaam” van Tijns broertje/zusje, gezond en wel in onze armen hebben.
Zowel Daan als ik werken als ICT-nerds. Daan werkt bij een bedrijf in Den Bosch als Business Intelligence consultant en ik werk bij Gripp.com als Business Consultant. Het is niet toevallig dat we beide in dezelfde bedrijfstak werken. We hebben elkaar leren kennen toen we HBO ICT studeerden. Sinds juni 2014 zijn we samen, in april 2015 gingen we samenwonen en in juni 2016 kochten we ons huis. We laten er geen gras over groeien, zou je kunnen zeggen. Maar het voelt gewoon goed samen!
Naast “instagrammen” vind ik het leuk om in mijn vrije tijd te wandelen, koken, tv-series te kijken, bordspelletjes te spelen en houd ik ontzettend van lekker eten en drinken. Een echte bourgonische Brabantse dus…
Graag geef ik jullie met deze site een kijkje in mijn leven. Mijn leven dat op z’n kop stond na de vroeggeboorte en het overlijden van Tijntje. Maar datzelfde leven bleef wel door gaan. En ik ben er soms best trots op hoe ik het leven weer heb kunnen oppakken. Het is echt niet elke dag even makkelijk, rouw is super gemeen en kan je soms volledig overvallen, maar ik ga wel door. Hoe ik dat doe wil ik graag laten zien. Veel plezier op mijn site en ik vind het super leuk als je een berichtje achterlaat!!
